Pasen 2015

Homilie Pasen 2015 Essenburgh

Onze kennis over Jezus, beste mensen, wordt steeds meer afgebakend door de periode tussen geboorte en kruisdood.
Pasen, opstanding uit de doden, wie hecht daar nog waarde aan, wie gelooft er nog in?
Uit onderzoeken blijkt dat nog geen 30% van de Nederlanders weet wat er met Pasen gevierd wordt.
Opstanding verdwijnt steeds verder uit ons gezichtsveld.
Het lijkt een lastig begrip te zijn geworden.
Het heeft plaats gemaakt voor berusting,
het is niet anders en dood is nu eenmaal dood.

Maar hoe zit dat dan met het christelijk visioen van leven sterker dan de dood, van liefde die overwint.
Blijft ons geloof in Jezus dan alleen beperkt tot;
Hij of zij was een goed mens.
Als dat zo is, dan is dat de dood in de pot, want het christelijk visioen wil juist over de grenzen van de dood heenkijken.

We zijn vandaag hier om het leven te vieren met perspectief op leven sterker dan de dood.
Oftewel; eeuwig leven.
Is dat dan een fictie, een domme gedachte,
die geen stand meer houdt tegenover wijsheid en wetenschap.
Nee, dat is het niet, tenminste zo geloven wij.

Misschien is het goed eerst vast te stellen dat wie Pasen viert,
niet gelooft dat er geen dood meer bestaat.
Pasen luidt niet het einde van de dood in.
Wat Pasen wel inluidt is de overwinning op de dood.
Angst en haat en dood zullen altijd blijven bestaan.
Ze horen bij ons mens zijn, daarom moet je ze ook niet ontkennen, ontvluchten of wegdrukken.
Je moet er wel op durven vertrouwen dat ze niet het laatste woord hoeven te hebben.

De meest centrale vraag van Pasen is wellicht;
Durven wij in vertrouwen op Gods aanwezigheid,
op te staan tegen de feiten en te kiezen voor het leven.
Als we daar ja op zeggen is ons antwoord;
ze krijgen me niet klein, ik laat me niet regeren door terreur,
ik kijk niet verslagen toe en accepteer het onrecht in de wereld niet.
Ik accepteer niet dat er nog steeds mensen worden uitgebuit of uitgemoord.
En mijn antwoord zal niet ‘tand om tand’ zijn,
maar een keuze voor het leven.
Ik kies voor de liefde, koste wat het kost.

Dat alles heeft te maken met dat onuitroeibare verhaal van die ene mens,
die daar als geen ander in is geslaagd.
Het levensverhaal van Jezus.
Tot op de dag van vandaag spreekt zijn levensverhaal tot de verbeelding.
Sterker nog; in zijn verhaal is onze hoop gelegen.
In zijn verhaal ontdekken wij de bron van ons bestaan.
Zijn verhaal geeft ons grond onder de voeten.
Hij heeft ons voorgeleefd tot welke liefde je als mens in staat bent.
Zeker wanneer je maar tot je door laat dringen dat God naast je staat zolang je leeft vanuit die liefde.
Hij heeft afscheid genomen met een machtig teken; liefde tot het uiterste toe, solidariteit tot over de dood heen.
Wel angst maar meer moed.
Wel pijn maar geen haat.
Zijn lichaam is gemarteld en gedood maar het laatst woord zal aan de liefde zijn.

Pasen gaat dan ook over een dood die veel dieper is dan de fysieke dood.
Pasen gaat over een tekort aan dromen en idealen.
Pasen veegt de vloer aan met dooddoeners als;
het heeft toch geen zin,
het haalt toch niets uit,
of het zal mijn tijd wel duren.
Pasen zegt; uit die dood kun je opstaan,
kun je opnieuw beginnen, de toekomst ligt voor je open.
Het verrijzenisverhaal is hier het ultieme voorbeeld van.
Lijden, martelingen en dood hebben zijn Geestkracht en zijn hoop niet kunnen vernietigen.

Tot op vandaag is Hij de tochtgenoot van al die mensen die beseffen dat ze met elkaar verantwoordelijk zijn voor het aanschijn van deze aarde.
Dat ze met elkaar de opdracht hebben om te bouwen aan een nieuwe wereld waarin alles voor allen is.

Dit geloof heeft door de eeuwen heen heel veel mensen geïnspireerd en geholpen om te doen wat gedaan moest worden;

recht en bevrijding,
vrede en verzoening,
opstand en opstanding.

De vrouwen waren de eerste getuigen hiervan, toen de mannen nog diep in zak en as zaten en er niets van begrepen.
Zij voelden als eersten dat er iets nieuws zou gaan beginnen.
Dat er door de dood heen nieuwe kansen lagen,
dat Jezus weliswaar fysiek niet meer aanwezig was,
maar hen toch voor zou gaan naar die nieuwe wereld,
met nieuwe verhoudingen en een nieuwe orde van gerechtigheid.

Ook al begrijpen we niets van de opstanding.
Ook al gaat het tegen alle natuurwetten in.
Ook al zullen we het nooit onder woorden kunnen brengen.
Toch reikt ons geloof verder dan de periode van Jezus’ geboorte tot zijn dood.
Ons vermoeden,
ons aarzelend zeker weten,
onze wankele hoop,
zegt ons immers dat de opstanding van Jezus realiteit is.