25 november 2018

Laatste zondag van het Kerkelijk jaar 2017- 2018
Christus Koning van het Heelal; 25 november 2018

Inleiding (Welkom en dank brengen omdat wij hier samen de zondag mogen vieren)

Ik heb het zelf niet meegemaakt, of misschien nog even dat gevoel, maar velen van u misschien wel: hoe Hoogfeesten in onze kerk gepaard gingen met processies, wierook, het groot orgel en gezang.
Plechtig én feestelijk tegelijk
In Brabant zei iemand mij deze dagen: voor mij hoort er van kind af aan het lied bij met alle orgelregisters open: Aan U, o, Koning der eeuwen..

We vieren het einde van de kerkelijke jaarkring.
Christus Koning, met een prachtige kleurenafbeelding op uw boekje: Christus in macht en majesteit.
Het feest dateert pas vanaf 1925, 1600 jaar na het Concilie van Nicea, toen men probeerde een dam op te werpen tegen het Laïcisme, een maatschappelijke stroming om Godsdienst en kerk uit het openbare leven te verdrijven.

Maar deze zondag kan een mooie dag zijn om bewust stil te staan, terug te kijken, te “wegen”: hoe mochten wij Jezus dit afgelopen jaar leren kennen, met Hem optrekken.
En past dit/ zijn leven dan bij wierook en grote gewelven, óf??

We hebben het prachtige zilveren kruis omgedraaid en zien Christus, de Opgestane in een koninklijk gewaad.
Jan gaat daar aan het einde van de viering iets over zeggen.
En op de altaartafel een lam, kwetsbaar!
Wie is deze Jezus – Koning- Christus voor ons?

Wij willen ons eerst keren in onszelf
Overwegen hoe het er met ons voorstaat
En onze Heer bidden om ontferming en vergeving.

……………………………..
Overweging

Een aantal weken terug vierden we wereldmissiedag
Het thema van de viering dat we hadden gekozen luidde: wat is echte grootheid.
Wanneer zeg je dat van iemand
We haalden het voorbeeld aan van missionarissen aan het begin van de vorige eeuw, die vol idealen en voor de rest van hun leven- dacht men toen- uitgezonden werden naar verre landen.
Hun groot ideaal, van paters, zusters, broeders, was het, om de levensomstandigheden van mensen te verbeteren.
Toen ging je voor altijd.
En met het grote risico er zelf aan onderdoor te gaan
Maar ze konden niet anders
Het was hun roeping.
Daartoe waren ze gewijd en daartoe gezonden: te leven naar het Evangelie, de weg van Jezus gaan.
U weet misschien nog dat ik het toen had over de missionarissen uit het geboortedorp van Thomas, Boekel. Maar ik denk ook aan de “50 van Berne”, zij die de weg hebben bereid voor wat nu de abdij van Jamtara is in India!

Het Evangeliegedeelte, Jezus voor Pilatus, dat ons terugbrengt naar de 40- dagentijd, riep die zondag weer bij mij in herinnering.
Koning ben ik, zegt Jezus.
Maar niet wat Pilatus zich bij koningschap voorstelt.
Hij zal het niet begrijpen. Ze praatten eigenlijk langs elkaar heen.

Het hele jaar, en vooral op de zogenaamde gewone groene zondagen, mochten we Jezus leren kennen, meemaken, zijn omgang met mensen, zijn nabijheid, aandacht, dáár zijn waar mensen nood hadden. Waar Hij mensen help ópstaan!
We hebben ook meegemaakt, dat Hij niet tegen huichelarij kon, daar wars van was en stevig optrad.
De Farizeeën die torenhoge eisen stelden aan de mensen, hun kwasten breed maakten om hun vroomheid te accentueren.
Het ging hem om mensen,
Om hun geluk.
Hij doorbrak taboes en prikte door schone schijn héén.

U weet misschien ook nog van één van de zondagen, dat zijn eerste leerlingen solliciteerden naar een plaats náást Hem, wanneer Hij in zijn glorie zou zijn opgenomen.
En dat zo’n vraag voor Hem onbestaanbaar was.
Dat niet Hij, maar alleen God ons een plaats zou bereiden.

Ze hadden het nog niet begrepen.
Dat wie de grootste wil zijn/ de grootse ís, juist dienaar is van allen, de minste is; en dat dienstbaar zijn, nabij zijn, herder zijn, dat dát de meetlat is, het criterium waarmee de mensen te maken krijgen bij het oordeel.
Wat heb je gedaan voor de minsten der mijnen.
Jezus dééd dat. HIJ werd de minste.
En wat mensen voor elkaar doen, dat doen zij, wij, ook voor Christus.
Zo mogen wij Hem groot maken door elkaar groot te maken.

Juist in de mensen die tekort komen, materieel, maar ook geestelijk, kunnen we Jezus ontmoeten.
Hij stelt en herstelt mensen in hun waardigheid…..
De armen en verschopten het eerst.

Tegen de mannen die in een kring staan om de overspelige vrouw te stenigen….zoveel mannen, één vrouw, kwetsbaar! ( afgelopen week de voorpagina van trouw, een vrouw die in Indonesie zweepslagen kreeg!!), zegt Jezus, bijna achteloos: wie zonder zonde is werpen de eerste steen.
En ze druipen af, één voor één.

Ik lees af en toe in een boekje van paus Franciscus: “De Naam van God is genade”. Het is duidelijk dat zijn mission statement ”barmhartigheid” is. Vooral voor de meest uitgestoten mensen.

Ik las het volgende voorbeeld daarvan, uit de tijd dat hij nog rector was van een college in Argentinië: een vrouw en haar kinderen waren verlaten.
Om rond te komen, haar kinderen te voeden, en naar school te laten gaan, kon ze af en toe lesgeven. Het was echter niet voldoende en daarom verkocht ze haar lichaam.
In de biechtstoel zei de rector, de huidige Paus Franciscus dus “Mevrouw” tegen haar.
Veel later zocht ze hem op. Niet om te bedanken voor een voedselpakket met Kerstmis, dat ook, maar ze zei tegen hem: Omdat U mij Mevrouw hebt genoemd, en zo mij mijn waardigheid teruggaf.

Christus Koning,
Geen pracht en praal,
En wat er in zowel kerk als wereld gebeurt is vaak niet koninklijk!
Krant én journaal kunnen je beroerd en machteloos doen voelen.

Deze Koning is een Herder, zorgzaam en alert, een lam, dat zichzelf en God, zijn Vader, niet verloochent, dat kwetsbaar is en ten einde toe trouw.
De dienaar van allen.
Eigenschappen waarvan wij hopen dat wíj die mogen beleven en naleven.

En dáárom Koning, van onze hoop op toekomst, Bij God.
En dáárom deze gouden koning, met uitgestrekte armen, hier op het kruis:
Omdat al wat wij doen en zijn, niet verloren gaat, maar geborgen wordt in God.

Goede voorbereiding op de advent!

Amen.