14-06-2015 (B) 11e Zondag door het jaar

14 Juni 2015: 11e Zondag door het jaar

Ezechiël 17,22-24 en Marcus 4,26-34, B-Jaar

VERKONDIGING

Het is een sprookjesachtig verhaal dat Jezus vandaag vertelt. Het kleine, nietige mosterdzaadje is  –  eenmaal gezaaid  –  niet meer te stuiten. Uit eigen kracht komt het op en groeit het uit tot een boom van een plant. Met ruimte genoeg voor wie maar wil. En zo  –  zegt Jezus dan  –  zo is het ook met het Rijk van God.

Ja … en we zien dat ook in deze tijd van het jaar … zaad kiemt als het is gezaaid, terwijl de zaaier slaapt … en het mag groeien, vruchtbaar worden. Het is iets wat lang duurt. Soms staren we als het ware het kleine stekje uit de grond. We vinden dat het lang / te lang duurt. Dit gevoelen heeft nogal wat overeenkomst met wat ik wel eens ervaar als ouders over hun kinderen spreken. “We hebben zo ons best gedaan om ze iets goeds mee te geven voor later, maar ze lijken het wel vergeten te zijn, ze leven net alsof er geen God bestaat en in de kerk komen ze al helemaal niet meer”.

En dan  –  zo blijkt  –  is het moeilijk om toch vertrouwen te hebben dat het zaad goed is en in goede aarde is gevallen en ooit wel vrucht zal dragen. Wanneer de kinderen dan zelf volwassen zijn en gaan samenwonen of trouwen en een eerste kind krijgen, dan merk je vaak dat het zaad heus wel is gaan kiemen, prachtige vruchten heeft voortgebracht, dat ze zeer bewust bezig zijn hun verantwoordelijkheid voor deze wereld te dragen. De vorm is wel anders maar de inhoud is duidelijk wel een voortzetting van …

Laat maar groeien, dat zaad, lijkt Jezus ons vandaag voor te houden, een beetje vertrouwen kan helemaal geen kwaad. Vertrouwen in de kwaliteit van het zaad en vertrouwen op God die het kiemen laat. Uiteindelijk kan een landbouwer wel enige invloed uitoefenen, maar al dat gedoe met mest en kunstmest, met gewassenveredeling maakt het er zelfs niet altijd beter op. Niet alles is door ons mensen naar de hand te zetten. We denken vaak wel dat we door onze kennis en ontwikkeling nagenoeg alles kunnen beheersen, maar toch laat de praktijk zien dat het nogal eens op weinig of niets uitloopt.

En dan horen we vandaag van die verhalen waarin iets opklinkt van je kunt niet alles zelf beïnvloeden, God is er ook nog. Van die machtige boom neemt God een twijgje dat veel meer vrucht zal dragen dan die grote ceder en een klein mosterdzaadje zal een plaats worden waar vogels hun jongen kunnen grootbrengen.
Kunnen/ durven wij daar wel op vertrouwen? Op die God die groeien laat? Het lijkt of er niets veranderd is sinds de tijd van Ezechiël en Jezus. We kunnen wel blijven dromen van een wereld waar macht niet het laatste woord heeft, waar vrouwen en meisjes niet meer worden verkracht, waar kinderen niet aan het productieproces worde gezet, waar mannen tarwe en rogge zaaien in plaats van kogels en granaten … We kunnen wel blijven dromen en verhalen vertellen … Ja, we kunnen, maar er blijven steeds machthebbers die de kleine gewone mensen hebberig overweldigen.

Maar toch blijft het feit, dat er nog steeds zaad ontkiemt en groeien gaat, dat het na iedere winter weer lente wordt, dat er na een diep dal in je leven toch weer iets opdoemt van toekomst. Als je het durft te zien, durft te  geloven, dat kun je daarin iets vermoeden van het werk van God, in het verborgene, diep onder de grond, en vooral ook diep in mensen.

Het lijkt zo vruchteloos vaak, wat wij zaaien, wat wij bijdragen aan dat Rijk van God, een mosterdzaadje, het verdwijnt in het niets, zo denken wij.
Lees de krant er maar op na, zie het nieuws maar voorbij komen op TV of via sociale media: hoe sensationeler, hoe meer aandacht het krijgt, daar is de journalistiek vooral op gericht. Het moet verkocht worden en vanwege de concurrentie mag het best wat worden aangedikt. Van dat nieuws zal de noodzakelijke verandering niet komen.
Nee … we moeten het hebben van die korte berichten, wat verscholen ergens midden in, via een uitzending op een erg ongunstige tijd, zo op het oog heel onopvallend. Een bericht over fair trade producten, een artikel waarin respect wordt gevraagd voor hoofddoekdragende scholieren of collega’s, een kerk die opvang regelt voor mensen zonder papieren, mensen die hun bankrekening laten overzetten naar een andere bank  vanwege de graai- en bonuscultuur.

Aandacht welke gevraagd wordt voor een plek met ruimte voor vogels van allerlei pluimage … wel heel actueel nu Europa gonst van berichten over vluchtelingen en asielzoekers. Europa is in beweging, vluchtelingen zoeken noodzakelijke bescherming en een nieuw bestaan … vogels van allerlei pluimage.
Mosterdzaadjes, het lijkt echt helemaal niks, maar je weet maar nooit … wat voor prachtigs er uit groeien kan …
Zo gaat dat als je erin durft geloven, wonderijk toch?
Verhalen vertellen, toch maar blijven doen … hier, in deze ruimte, thuis aan elkaar … We kunnen er moed uit putten … Je weet maar nooit.
Amen.

Abt Denis Hendrickx o.praem